 Wilberforce Vaughan Eaves | ||||||||||
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
10 grudnia 1867 | |||||||||
| Data i miejsce śmierci |
10 lutego 1920 | |||||||||
| Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wimbledon |
F (1895–1897) | |||||||||
| US Open |
F (1897) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wimbledon |
F (1895) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Wilberforce Vaughan Eaves (ur. 10 grudnia 1867 w Melbourne, zm. 10 lutego 1920 w Londynie) – brytyjski tenisista, finalista Wimbledonu i mistrzostw USA, medalista olimpijski.
Pochodził z Australii, ale reprezentował barwy brytyjskie. Z wykształcenia był lekarzem.
Kariera tenisowa
W 1895 roku osiągnął finał turnieju pretendentów (All Comers) na Wimbledonie, przegrywając z Wilfredem Baddeleyem mimo prowadzenia 2:0 w setach. Ze względu na fakt, że w Wimbledonie 1895 nie wziął udziału obrońca tytułu, a zarazem nominalny uczestnik właściwego finału (challenge round) Joshua Pim, Eaves widnieje w statystykach jako finalista. W tym samym roku, w parze z Ernestem Lewisem, Eaves doszedł ponadto do finału debla, gdzie także poniósł porażkę z Wilfredem Baddeleyem oraz jego bratem bliźniakiem Herbertem. Przegrywał jeszcze dwukrotnie wimbledońskie finały pretendentów, w 1896 roku z Haroldem Mahonym i w 1897 roku z Reginaldem Dohertym.
W 1897 roku wziął udział w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open), rozgrywanych wówczas w Newport. W finale turnieju pretendentów pokonał Harolda Nisbeta 7:5, 6:3, 6:2, ale w challenge round uległ w pięciu setach Robertowi Wrennowi.
Eaves trzykrotne wywalczył halowe mistrzostwo Wielkiej Brytanii (1897 w finale z Ernestem Lewisem, 1898 w finale z Lawrence’em Dohertym, 1899 w finale z Haroldem Mahonym), mistrzostwo Irlandii (1897), mistrzostwo Walii (1895). W 1895 roku w finale halowych mistrzostw Wielkiej Brytanii nie sprostał Ernestowi Lewisowi, w 1892 roku przegrał z Haroldem Barlowem w finale mistrzostw południowej Anglii w Eastbourne.
W 1908 roku, w wieku 40 lat, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Londynie w grze pojedynczej na kortach trawiastych. Na tych samych igrzyskach w turnieju halowym zajął w grze pojedynczej 4. miejsce.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (0–2)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1895 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Wilfred Baddeley
|
6:4, 6:2, 6:8, 2:6, 3:6 |
| Finalista | 2. | 1897 | US Open, Newport | Trawiasta |  Robert Wrenn
|
6:4, 6:8, 3:6, 6:2, 2:6 |
Gra podwójna (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 1895 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Lewis
|
Herbert Baddeley Wilfred Baddeley
|
6:8, 7:5, 4:6, 3:6 |
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-20] (ang.).