| 519–927 | |||
| |||
| Ustrój polityczny | |||
|---|---|---|---|
| Stolica | |||
| Data powstania |
519 | ||
| Data likwidacji |
927 | ||
| Władca | |||
| Język urzędowy | |||
| Religia dominująca |
pogaństwo (przed VII w.) chrześcijaństwo | ||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 51°12′N 2°00′W/51,200000 -2,000000 | |||
Wessex (staroang. Ƿestseaxna rīċe, łac. Regnum Occidentalium Saxonum) – jedno z siedmiu państw anglosaskiej heptarchii.
Położone na południowym krańcu Brytanii, graniczyło od wschodu z Susseksem, od północy z Mercją, od południowego zachodu z Kornwalią. Na południu Wessex otaczało morze.
Nazwa
Nazwa „Wessex” pochodzi od staroangielskich słów West Seaxe – Sasi zachodni[1] (por. Essex, Sussex, Middlesex).
Historia
W IX wieku Wessex objął przewodnictwo w heptarchii, zawdzięczając to w dużej mierze inwazji wikingów na państwa anglosaskie. Za panowania króla Alfreda Wielkiego (871–899) Wessex jako jedyny nie został podbity przez najeźdźców duńskich.
Do 1066 Wessex był głównym państwem anglosaskim i Królestwo Wesseksu utożsamiane było z Królestwem Anglii. Dopiero w 1066, po podboju dokonanym przez Wilhelma Zdobywcę, potęga Wessexu została zniszczona, a Królestwo Anglii stało się oficjalną nazwą państwa.
