 Budynek klubu od strony ul. Batorego | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Stefana Batorego 10 |
| Architekt |
Leszek Sołonowicz, Janusz Pukaczewski i Tadeusz Szumilewicz[1] |
| Rozpoczęcie budowy |
(obecna siedziba) 1970[1] |
| Ukończenie budowy |
1972[1] |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°12′42,044″N 21°00′36,266″E/52,211679 21,010074
| |
| Strona internetowa | |
Centralny Klub Studentów Politechniki Warszawskiej „Stodoła” – klub studencki znajdujący się przy ulicy Stefana Batorego 10 w Warszawie. Należy do Politechniki Warszawskiej.
Siedziba
Pierwszą siedzibą klubu był barak przy ul. Emilii Plater pozostawiony przez budowniczych Pałacu Kultury i Nauki, nazywany „stodołą”[2]. Mieściła się tam stołówka pracownicza[3]. Klub rozpoczął tam działalność w 1956[3].
Następnie mieścił się w baraku przy ul. Trębackiej, będącym zapleczem przy odbudowie Teatru Wielkiego, w świetlicy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych przy ul. Wspólnej, obok dawnego kina Oka przy ul. Nowowiejskiej, w budynku należącym do wojska. Od 1972 ma stałą siedzibę w budynku przy ul. Stefana Batorego 10[3].
Budynek wzniesiony w latach 1970–1972 zaprojektowali Leszek Sołonowicz, Janusz Pukaczewski i Tadeusz Szumilewicz[1]. Autorem poprzedniego wystroju był Jarosław Koziara.
Działalność
Stodoła działa od 5 kwietnia 1956. Od samego początku stanowiła centrum warszawskiego życia jazzowego. Odbyły się tutaj pierwsze trzy edycje Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Jazzowej „Jazz Jamboree” (1958, 1959, 1960). W 1964 z inicjatywy Jerzego Bojanowskiego, ówczesnego prezesa klubu, powołany został Klub Jazzu Tradycyjnego. Jego członkowie organizowali w Stodole „piątki jazzowe”. Swoje próby miały tam najbardziej znane wówczas zespoły jazzowe: Big Band „Stodoła”, Hagaw, Old Timers, Gold Washboard, Storyville Jazz Band i Vistula River Brass Band.
Istotna w życiu klubu była także działalność kabaretowa i filmowa. Najpierw powstał Dyskusyjny Klub Filmowy „Stodoła”, który ze względów technicznych działał poza klubem (m.in. w Kinie Iluzjon), a w roku 1964 Realizatorski Klub Filmowy, którego działalność opierała się w dużej mierze na wykorzystywaniu sprzętu klubu Hybrydy. W ten sposób zrealizowano kilka filmów dokumentalnych oraz fabularną adaptację powieści Maksa Frischa „Powiedzmy Gantenbein”. W 1957 częścią programu kabaretu studenckiego był striptiz, co jest uważane za pierwszy taki występ w Warszawie[4].
W roku 1973 doszło do połączenia różnych filmowych organizacji studenckich, w wyniku czego powstało Studenckie Centrum Filmowe. Jego siedziba znalazła się w Stodole (wówczas już przy ul. Batorego). Nowy lokal był wyposażony w sprzęt pozwalający na profesjonalną produkcję filmów. W latach 1973-1977 zrealizowano kilkadziesiąt filmów krótkometrażowych. Niektóre z nich otrzymały nagrody na ogólnopolskich festiwalach filmowych. Na dwudziestolecie klubu powstał film Jerzego Karpińskiego „Korowód”, który utrwalił najważniejsze momenty w historii Stodoły.
Galeria
Przypisy
- ↑ a b c d Juliusz A. Chrościcki, Andrzej Rottermund: Atlas architektury Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1977, s. 49.
- ↑ Grzegorz Sołtysiak, Jerzy S. Majewski: Warszawa. Ballada o okaleczonym mieście. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Baobab, 2006, s. 251. ISBN 978-83-7626-380-9.
- ↑ a b c Krzysztof Jabłoński i in.: Warszawa: portret miasta. Warszawa: Arkady, 1984, s. strony nienumerowane (Kronika odbudowy, budowy i rozbudowy 1945−1982). ISBN 83-213-2993-4.
- ↑ Ewa Klekot (red.): Dane warszawskie. Warszawa: Muzeum Warszawy, s. Tab. Pierwsze razy. ISBN 978-83-65777-55-3.